Obietnica blockchaina zawsze polegała na uczynieniu finansów i koordynacji bardziej dostępnymi. Ale każdy, kto próbował dokonać prostego zamiennika tokenów między łańcuchami, zna rzeczywistość: wiele interakcji z portfelem, tokeny gazu specyficzne dla łańcucha, obliczenia poślizgu i ciągłe zagrożenie nieudanych transakcji opróżniających środki. Przepaść między potencjałem blockchaina a jego użytecznością pozostaje uparcie szeroka.
Tutaj pojawia się projektowanie oparte na intencjach, nowy paradygmat, który może fundamentalnie przekształcić sposób, w jaki użytkownicy wchodzą w interakcję z Web3. Zamiast zmuszać użytkowników do podawania każdego kroku transakcji - który łańcuch, który protokół, jaka dokładna sekwencja wywołania smart kontraktów - architektury oparte na intencjach pozwalają użytkownikom po prostu zadeklarować, co chcą osiągnąć. Infrastruktura zajmuje się resztą.
Ta zmiana odzwierciedla szerszy wzór w historii komputerów. Wczesni użytkownicy komputerów programowali w języku asemblera, określając dokładne instrukcje maszynowe. Współcześni użytkownicy po prostu klikają, piszą lub mówią o wynikach, które chcą osiągnąć. Projektowanie oparte na intencjach obiecuje podobną transformację dla blockchaina: od programowania imperatywnego ("zrób to, potem to, potem tamto") do wyrażenia deklaratywnego ("spraw, żeby to się stało").
Model oparty na transakcjach, który zdominował Web3 od momentu rozpoczęcia Ethereum, wymaga od użytkowników zrozumienia technicznych szczegółów, które powinny być abstraktowane. Jeśli chcesz zamienić tokeny między łańcuchami, musisz scalić aktywa, upewnić się, że masz poprawny token gazowy, przenieść się na odpowiedni zdecentralizowany rynek, ustawić parametry poślizgu i liczyć, że żaden bot MEV nie przyspieszy twojej transakcji. Każdy krok przynosi tarcie i potencjalne niepowodzenie.
Projekty takie jak Anoma, SUAVE od Flashbots i Protokół CoW to pionierzy innego podejścia. Te architektury oparte na intencjach wprowadzają sieci rozwiązywaczy, które konkurują, aby spełnić cele użytkowników w optymalny sposób. Użytkownicy wyrażają oczekiwane wyniki; rozwiązania zajmują się złożonością realizacji. Rezultatem może być Web3, które mniej przypomina programowanie, a bardziej zwykłe załatwianie spraw.
Ta transformacja niesie ze sobą głębokie implikacje dla codziennych użytkowników sfrustrowanych złożonością, deweloperów tonących w pracach nad integracją między łańcuchami oraz zdolności ekosystemu kryptowalut do skalowania się poza obecne ograniczenia. Ale projektowanie oparte na intencjach wprowadza również nowe ryzyka związane z centralizacją, prywatnością i odpowiedzialnością rozwiązania. Zrozumienie zarówno obietnicy, jak i pułapki jest teraz istotne, gdy ta architektura zaczyna przechodzić z teorii do produkcji.
Co to jest projektowanie oparte na intencjach?
U podstaw, intencja reprezentuje oczekiwane przez użytkownika stan końcowy, a nie określoną ścieżkę wykonania. W kategoriach technicznych, intencja to podpisana wiadomość wyrażająca, jaki wynik chce osiągnąć użytkownik, wraz z ograniczeniami definiującymi dopuszczalne sposoby osiągnięcia tego wyniku.
Rozróżnienie między interakcjami opartymi na transakcjach a opartymi na intencjach ilustruje zmianę paradygmatu. W systemach opartych na transakcjach jak Ethereum użytkownicy tworzą określone instrukcje: "Wykonaj funkcję X na kontrakcie Y z parametrami Z." Blockchain deterministycznie przetwarza te instrukcje. Użytkownicy ponoszą odpowiedzialność za zrozumienie interfejsów kontraktów, zarządzanie nieznacznościami, posiadanie tokenów gazowych i przewidywanie zmian stanu.
Systemy oparte na intencjach odwracają ten model. Użytkownicy deklarują: "Chcę skończyć z zasobem B, zaczynając od zasobu A, z ograniczeniami C." Deklaracja może określać maksymalną tolerancję poślizgu, okna czasowe lub preferencje dotyczące prywatności, ale nie dyktuje ścieżki wykonania. Podmioty zewnętrzne przyjmują te intencje i konkurują, aby odkryć optymalne strategie realizacji, czerpiąc z dowolnej kombinacji płynności na łańcuchu, mostów między łańcuchami, off-chain market makerów lub dopasowań peer-to-peer.
Rozważmy konkretny przykład. W modelu transakcji, użytkownik chcący zamienić 100 USDC na ETH w Ethereum musi:
- Upewnić się, że ma ETH na gaz
- Przejść do konkretnego DEX
- Zezwolić na kontrakt tokena USDC
- Obliczyć akceptowalny poślizg
- Złożyć transakcję zamiany
- Monitorować potencjalne ataki MEV
- Czekać na potwierdzenie
W modelu intencji, użytkownik po prostu podpisuje: "Chcę co najmniej X ETH za 100 USDC w ciągu następnych 10 minut." Rozwiązania konkurują, aby dostarczyć najlepsze wykonanie, potencjalnie:
- Dopasowując z innym użytkownikiem chcącym zrobić przeciwny trade (rozliczenie peer-to-peer)
- Route'uąc przez wiele źródeł płynności jednocześnie
- Wykonując na wielu DEX, aby zminimalizować wpływ na cenę
- Korzystając z płynności market makerów off-chain
- Zajmując się wszystkimi opłatami za gaz i logistyką zgody
Architektura Anomy opisuje to jako "uogólnione intencje" – intencje, które działają w każdym typie aplikacji, nie tylko w handlu. Intencja dotycząca gry może być "zdobądź ten przedmiot w grze po najlepszej cenie." Intencja dotycząca DeFi może być "utrzymaj pozycję lewarowaną z określonymi współczynnikami zabezpieczeń na dowolnym łańcuchu, gdzie jest to najbardziej efektywne kapitałowo." System staje się skoncentrowany na wyniku, a nie na procesie.
Ta abstrakcja zapewnia kilka natychmiastowych korzyści. Użytkownicy nie muszą już posiadać głębokiej wiedzy technicznej, aby poruszać się po złożonościach blockchaina. Unikają konieczności posiadania wielu tokenów gazowych. Zyskują ochronę przed powszechnymi pułapkami, takimi jak front-running, ponieważ ich intencje są realizowane optymalnie przez konkurujące rozwiązania, a nie realizowane naiwnie w publicznym mempoolu. Koszty poznawcze interakcji z Web3 dramatycznie spadają.
Architektury oparte na intencjach traktują aplikacje jako systemy koordynacyjne, gdzie podstawową prymitywą nie jest transakcja, lecz pożądane przejście stanu. Ta rekonceptualizacja ma dalsze implikacje dla tego, jak budowane są protokoły, jak strukturyzowana jest płynność i jak przepływa wartość przez ekosystem. Reprezentuje to to, co niektórzy badacze nazywają "trzecią generacją" architektury blockchain, po będącej na skrypty rozliczeniach Bitcoina i będącej na programowalnych rozliczeniach Ethereum.
Jak projekty budują warstwy intencji
Kilka głównych projektów jest pionierami infrastruktury dla maksymalizacji architektur opartych na intencjach, a każdy z nich przyjmuje różne podejścia do technicznych wyzwań z tym związanych.
Anoma: System operacyjny dla aplikacji opartych na intencjach
Anoma pozycjonuje się jako rozproszony system operacyjny dla aplikacji opartych na intencjach. Zamiast budować się na istniejących blockchainach jako warstwie aplikacyjnej, Anoma wymyśla całe stos od nowa z perspektywy najpierw-intencyjnej. Architektura projektu koncentruje się na kilku kluczowych komponentach:
Maszyna Intencji przetwarza intencje użytkowników i koordynuje ich realizację. Podobnie jak wirtualna maszyna Ethereum przetwarza transakcje na zmiany stanu, Maszyna Intencji Anomy przetwarza intencje na zmiany stanu. Użytkownicy wyrażają oczekiwane wyniki poprzez aplikacje, które transmitują te intencje do zdecentralizowanej sieci plotek. To różni się zasadniczo od tradycyjnych mempooli, które transmitują wykonalne transakcje.
Rozwiązania w sieci Anomy to wyspecjalizowane węzły, które słuchają transmisji intencji i identyfikują zgodne dopasowania. Jeśli Alice chce kupić NFT, a Bob chce je sprzedać, rozwiązania dopasowują ich intencje i proponują zrównoważone transakcje, które automatycznie rozliczają tranzakce na dowolnych połączonych łańcuchach. Co ważne, Anoma obsługuje uogólnione intencje – architektura może obsłużyć każdy rodzaj żądania, od zamiany finansowych po złożoną koordynację wielopartyjną.
Maszyna Zasobów Anomy (ARM) egzekwuje zasady dla ważnych aktualizacji stanu. Ten komponent jest analogiczny do EVM, ale zaprojektowany specjalnie dla obliczeń opartych na intencjach. ARM używa modelu stanu opartego na zasobach, w którym zasoby reprezentują każdy zasób wraz z logiką regulującą ich tworzenie i zużycie. Ta abstrakcja umożliwia bardziej elastyczną kompozycyjność niż tradycyjne modele kont lub UTXO.
Architektura Anomy uwalnia się od ograniczeń skoncentrowanych na blockchainie, pytając, czy blockchainy są nawet niezbędne poza rozliczeniami. Projekt jednoczy podstawowe blockchainy w jedno środowisko developerskie, kończąc fragmentację stanu i użytkowników, która ogranicza dzisiejsze aplikacje. Deweloperzy mogą wdrażać raz i uzyskać dostęp do użytkowników, stanu i rozliczeń na dowolnym połączonym łańcuchu.
Projekt zebrał ponad 60 milionów dolarów od głównych inwestorów, w tym Polychain Capital, Coinbase Ventures i Electric Capital, co sygnalizuje zaufanie instytucjonalne do wizji opartej na intencjach. Anoma przygotowuje się do uruchomienia mainnetu z planami początkowego wdrożenia na Ethereum przed rozszerzeniem do innych ekosystemów.
SUAVE: Warstwa intencji Flashbots dla MEV
Flashbots, organizacja badawcza skoncentrowana na łagodzeniu MEV, buduje SUAVE (Single Unifying Auction for Value Expression), aby służyć jako wspólny mempool i warstwa sekwencyjna na wielu blockchainach. SUAVE przyjmuje inne podejście architektoniczne niż Anoma, koncentrując się szczególnie na łańcuchu dostaw MEV i przepływie zamówień.
SUAVE działa jako specjalna blockchain, która rozdziela mempool i. Format result as follows:
Skip translation for markdown links.
Treść: rola twórcy bloków z istniejących łańcuchów. Zamiast tego, aby użytkownicy zgłaszali konkretne transakcje do indywidualnych mempooli łańcuchów, zgłaszają preferencje – intencje – na uniwersalną aukcję SUAVE. Te preferencje mogą być proste ("zamień A na B") lub złożone ("zrównoważ mój portfel w różnych łańcuchach, maksymalizując przy tym zysk").
Architektura wprowadza kilka nowych komponentów. SUAVE wykorzystuje poufne przetwarzanie za pomocą Intel SGX, aby umożliwić obliczenia na wrażliwych danych użytkowników bez ujawniania informacji potencjalnym nadużyciom. To rozwiązuje fundamentalne napięcie: rozwiązujący potrzebują informacji do zapewnienia optymalnej realizacji, ale zbyt wiele informacji umożliwia eksploatację MEV.
Budowniczowie bloków działający tylko na jednym łańcuchu są w niekorzystnej sytuacji z powodu międzyłańcuchowej eksploatacji MEV. SUAVE pozwala twórcom bloków na przechwytywanie wartości na wielu łańcuchach jednocześnie. Walidatorzy maksymalizują przychody z ich przestrzeni blokowej. Użytkownicy dokonują transakcji prywatnie z lepszą realizacją i minimalnymi opłatami. Projekt ma na celu zapobieganie centralizacji z powodu eksploatacji MEV między łańcuchami.
Plan rozwoju SUAVE obejmuje stopniowe dekonsolidacje. Wczesne wersje wykorzystują zaufane środowiska obliczeniowe przy założeniach dotyczących Flashbots, podczas gdy późniejsze wersje zmierzają w kierunku w pełni zdecentralizowanej operacji. Projekt wyraźnie zaprasza konkurentów do udziału, uznając, że rozdzielenie infrastruktury MEV lepiej służy długoterminowemu zdrowiu ekosystemu niż jakikolwiek pojedynczy podmiot kontrolujący to.
Podczas gdy SUAVE koncentruje się bardziej na intencjach poszukiwaczy niż ogólnych intencjach użytkowników obecnie, infrastruktura stanowi fundament dla szerszych aplikacji opartych na intencjach. W miarę dojrzewania systemu, może się rozszerzyć na obsługę bardziej zróżnicowanych typów intencji, wykraczających poza optymalizację przepływu zleceń.
Protokół CoW: Praktyczna wymiana oparta na intencjach
Protokół CoW był pionierem wymiany opartej na intencjach w 2021 roku, co czyni go jednym z najwcześniejszych produkcji implementacji tych koncepcji. Nazwa protokołu odnosi się do "Coincidence of Wants" – koncepcji gospodarczej, w której dwie strony chcą dóbr drugiej strony i mogą handlować bezpośrednio bez pośredników.
Protokół CoW działa poprzez zbieranie transakcji na przestrzeni czasu w partie. Użytkownicy podpisują zamówienia off-chain, wyrażające ich intencje handlowe: pożądane aktywa, akceptowalne przedziały cenowe, limity czasowe. Te intencje trafiają do sieci rozwiązujących, którzy rywalizują w aukcjach, aby zapewnić najlepszą realizację dla całej partii.
Rozwiązujący mogą realizować intencje na różne sposoby:
- Bezpośrednie dopasowywanie: Kiedy dwóch użytkowników chce przeciwne transakcje, rozwiązujący dopasowują ich peer-to-peer bez użycia płynności on-chain
- Handel pierścieniowy: Wieloosobowe transakcje kołowe, które optymalizują wiele jednoczesnych intencji
- Agregacja DEX: Routing przez istniejące AMM, łącząc źródła płynności
- Zamknięci animatorzy rynku: Wykorzystywanie płynności off-chain, gdy jest to opłacalne
Mechanizm aukcji grupowej zapewnia naturalną ochronę MEV. Wszystkie transakcje w ramach partii realizowane są po jednolitych cenach kliringowych, eliminując dynamikę "kto pierwszy, ten lepszy", co umożliwia frontrunning. Rozwiązujący ponoszą koszty gazu, co oznacza, że użytkownicy płacą tylko wtedy, gdy transakcje spełniają ich określone minimum.
CoW Swap przetworzył ponad 30 miliardów dolarów w wolumenie, zaoszczędził użytkownikom ponad 82 miliony dolarów w nadwyżkach dzięki optymalnej realizacji i zdobył 63% udziału w rynku wśród agregatorów DEX opartych na intencjach. Protokół wykazuje, że architektury oparte na intencjach mogą działać na dużą skalę już dziś, a nie tylko w przyszłych systemach.
Inne Znaczące Projekty
Kilka innych projektów przyczynia się do ekosystemu zorientowanego na intencje:
- Essential: Budowanie protokołów wyłącznie opartych na intencjach od podstaw, gdzie nie istnieją transakcje przekazywane przez użytkowników – tylko rozwiązania partii intencji
- UniswapX: Routing oparty na intencjach Uniswap z wykorzystaniem holenderskich aukcji i sieci fillera, z możliwościami międzyłańcuchowymi uruchamianymi w latach 2024-2025
- Across Protocol: Proponowanie standardów dla interoperacyjności intencji między łańcuchami w zmowie z UniswapX
- 1inch Fusion: Routing wymiany oparty na intencjach od uznanego agregatora DEX
- DappOS: Infrastruktura do interakcji z aplikacjami zorientowana na intencje, w tym aktywa intencyjne i realizacja intencji
Te projekty mają wspólne techniczne wzorce: rozgłaszanie intencji off-chain, sieci konkurencyjnych rozwiązujących, weryfikację rozliczeń on-chain i koordynację między łańcuchami. Różnorodność podejść sugeruje, że przestrzeń nadal bada, które wybory architektoniczne okazują się najbardziej efektywne.
Dlaczego architektury zorientowane na intencje są ważne
Projekt zorientowany na intencje rozwiązuje kilka podstawowych problemów, które utrudniają adopcję Web3 oraz jej wydajność. Korzyści obejmują doświadczenie użytkownika, optymalizację ekonomiczną i systemową odporność.
Znacząca poprawa doświadczenia użytkownika
Najbardziej zauważalną korzyścią jest radykalne uproszczenie ścieżki użytkownika. Obecne systemy Web3 są skomplikowane i stawiają przeszkody na drodze, wymagając, aby użytkownicy nawigowali po fragmentarycznej infrastrukturze. Użytkownik chcący uczestniczyć w DeFi w wielu łańcuchach staje przed przytłaczającą złożonością: zarządzanie wieloma portfelami, posiadanie różnych tokenów gazowych, zrozumienie interfejsów specyficznych dla protokołu, monitorowanie najlepszego momentu i ciągłe martwienie się o eksploatację MEV.
Systemy zorientowane na intencje usuwają tę złożoność. Użytkownicy określają pożądane rezultaty naturalnymi terminami. System może nawet wykorzystać interfejsy AI, aby przetłumaczyć zwykły angielski na formalne intencje: "Chcę zrównoważyć mój portfel na 60% ETH, 30% stablecoinów, 10% LINK" staje się uporządkowaną intencją, którą rozwiązujący automatycznie realizują.
Ten skrót szczególnie korzysta mniej zaawansowanym użytkownikom. Dzisiejszy przeciętny użytkownik DeFi ma trudności z dostępem do rodzajów realizacji i cen, które są dostępne tylko dla dobrze wyposażonych firm z zespołami technicznymi na własną rękę. Architektury oparte na intencjach demokratyzują dostęp do realizacji na poziomie instytucjonalnym.
Nieudane transakcje nie kosztują użytkowników nic w gazie z systemami intencyjnymi – koszty te ponoszą rozwiązujący. Użytkownicy nie muszą posiadać tokenów gazowych specyficznych dla łańcucha; rozwiązujący zbierają opłaty w tokenach, którymi handlują. Tarcie związane z zarządzaniem technicznymi szczegółami zmniejsza się, podczas gdy wzrasta zaufanie do optymalnej realizacji.
Redukcja MEV i odzyskiwanie wartości
Wartość wydobywalna przez górników/maksymalna wartość wydobywalna (MEV) oznacza miliardy wartości wydobywanej corocznie od użytkowników blockchaina. Tradycyjne modele transakcji narażają użytkowników na frontrunning, ataki kanapkowe i inne formy drapieżnej eksploatacji. Publiczne mempoole transmitują intencje użytkowników przed realizacją, dając wyrafinowanym aktorom czas na ich wykorzystanie.
Architektury zorientowane na intencje zasadniczo zmieniają tę dynamikę. Ponieważ użytkownicy podpisują intencje zamiast wykonalnych transakcji, praktycznie nie ma możliwości wykonania frontrunning na intencji. Rozwiązujący rywalizują, aby zapewnić najlepszy wynik dla podpisanej zmiany stanu, ale ścieżka realizacji pozostaje elastyczna. Usuwa to przewidywalność, którą botsy MEV wykorzystują.
Mechanizmy aukcji grupowej, takie jak te stosowane przez protokół CoW agregują zamówienia na przestrzeni okien czasowych, jeszcze bardziej zmniejszając możliwości MEV. Gdy wiele transakcji realizuje się jednocześnie po jednolitych cenach, tradycyjne wektory eksploatacji MEV znikają. To, co istnieje, zostaje wyeliminowane przez sieci rozwiązujących, a nie przechwycone przez złośliwych aktorów.
Znaczące jest, że systemy intencyjne nie eliminują całkowicie MEV – przekształcają go z eksploatacyjnego na produktywny. Rozwiązujący w konkurencyjnych sieciach oferują wartość z powrotem użytkownikom, a nie ją wydobywają. Kryterium wygranej staje się maksymalizacja zadowolenia użytkownika, a nie wykorzystywanie asymetrii informacji.
Interoperacyjność i kompozycyjność między łańcuchami
Być może najbardziej znaczący wpływ ma sposób, w jaki projekt zorientowany na intencje radzi sobie z rzeczywistością wielołańcuchową Web3. Dzisiejszy ekosystem jest podzielony na warstwy L1, L2 i sidechainy, z każdą z nich posiadając oddzielną płynność i bazę użytkowników. Przenoszenie wartości między łańcuchami wymaga mostów, aktywów wrapped i złożonych założeń zaufania.
Architektury zorientowane na intencje umożliwiają kompozycyjność na poziomie intencji, a nie na poziomie transakcji, jednocząc stan między połączonymi łańcuchami. Użytkownicy wyrażają intencje bez określania, który łańcuch je realizuje. Rozwiązujący określają optymalne miejsca realizacji, potencjalnie dzieląc duże zamówienia między wieloma łańcuchami lub kierując przez te miejsca, które w danym momencie oferują najlepszą płynność.
Ta abstrakcja przynosi korzyści deweloperom tak samo jak użytkownikom. Zamiast wdrażania oddzielnych smart kontraktów dla każdego łańcucha i zarządzania złożonością komunikacji między łańcuchami, deweloperzy mogą pisać architektury zorientowane na intencje, które już teraz.Zawartość: aplikacje razy. Podstawowa infrastruktura zajmuje się szczegółami związanymi z konkretnymi łańcuchami. Aplikacje stają się naprawdę przenośne, podążając za płynnością i użytkownikami, a nie będąc przywiązanymi do konkretnych łańcuchów.
The intent layer can aggregate liquidity across all connected domains, rozwiązując problem jajka i kury, w którym nowe łańcuchy zmagają się z uruchomieniem użytkowania bez płynności. Jeśli użytkownicy i rozwiązywacze uczestniczą w zunifikowanej sieci intencji, fragmentacja płynności staje się mniej istotna. Zlecenia przepływają tam, gdzie mogą być najlepiej zrealizowane.
Efektywność kapitałowa i innowacja
Modele oparte na intencjach umożliwiają nowe formy efektywności kapitałowej. Gdy rozwiązywacze mogą korzystać z własnych zasobów, aby ułatwić transakcje, kapitał nie musi już być bezczynny w pulach płynności. Profesjonalni tworzący rynek mogą dynamicznie zapewniać płynność, wdrażając kapitał tylko wtedy, gdy pojawiają się opłacalne możliwości.
System odblokowuje przypadki użycia, które nie mogły istnieć w tradycyjnych modelach transakcyjnych. Złożona koordynacja wielostronna staje się możliwa, gdy wyrażane są wyniki, a nie chorygrafia dokładnych sekwencji wykonania. Aplikacje, które były niepraktyczne z powodu wysokich kosztów gazu lub złożoności koordynacji, stają się realne, gdy sieci intencji efektywnie zajmują się szczegółami wykonawczymi.
Jak wygląda przejście: od smart kontraktów do warstw intencji
Zrozumienie, gdzie projektowanie oparte na intencjach pasuje do ewolucji blockchainów, dostarcza perspektywy na jego znaczenie i prawdopodobną trajektorię.
Ewolucja architektur sieciowych
Web1 było tylko do odczytu: statyczne strony serwowane z centralnych serwerów. Użytkownicy konsumowali treści, ale rzadko uczestniczyli w ich tworzeniu. Architektura odzwierciedlała tę bierność – proste strony HTML z minimalną interaktywnością.
Web2 wprowadziło treści generowane przez użytkowników i dynamiczne aplikacje, ale utrzymało centralną kontrolę. Platformy takie jak Facebook i Google umożliwiały uczestnictwo, jednocześnie centralnie przechwytując dane i wartość. Użytkownicy wymieniali kontrolę na wygodę, tworząc model kapitalizmu nadzoru, który Web3 próbuje zakłócić.
Pierwsza generacja Web3, czego przykładem jest Bitcoin, wprowadziła skrypty transakcyjne. Użytkownicy mogli programować pieniądze za pomocą podstawowej logiki warunkowej, ale język skryptowy pozostawał celowo ograniczony. Bitcoin udowodnił, że blockchainy mogą działać, ale oferował ograniczoną możliwości wyrażania.
Ethereum zapoczątkowało architekturę drugiej generacji z w pełni programowalnymi rozliczeniami. EVM umożliwiło dowolne obliczenia, prowokując eksplozję aplikacji: tokeny, DAO, protokoły DeFi, rynki NFT. Ale to programowanie wiązało się z komplikacjami. Użytkownicy stali się de facto programistami, komponując transakcje z wywołań smart kontraktów.
Ograniczenia architektur Generacji 2 stały się widoczne w miarę, jak aplikacje stawały się bardziej zaawansowane. Złożone aplikacje, takie jak rynki NFT i księgi zleceń DEX, wymagają centralnych komponentów do odkrywania kontrahentów i optymalizacji – funkcji, których blockchain sam z siebie nie zapewnia efektywnie. Te architektury Generacji 2.5 działają, ale kompromisują na decentralizacji.
Architektury trzeciej generacji oparte na intencjach mają na celu zapewnienie pełnej decentralizacji dla dowolnego rodzaju aplikacji. Poprzez uczynienie intencji podstawowym prymitywem, systemy te oferują ogólne wypełnianie intencji, odkrywanie kontrahentów, rozwiązania i rozliczenia – wszystko, czego aplikacje potrzebują, bez zmuszania ich do projektów skoncentrowanych na blockchainie.
Co zmienia się dla deweloperów
Przejście do architektur skoncentrowanych na intencjach fundamentalnie zmienia doświadczenie programistyczne. Dzisiejsi deweloperzy blockchain muszą:
- Opanować wiele języków programowania (Solidity, Rust, Move)
- Zrozumieć specyficzne szczegóły i modele gazu każdego łańcucha
- Budować niestandardowe mosty i wiadomości międzyłańcuchowe
- Wdrożyć własną ochronę MEV
- Radzić sobie z przypadkami brzegowymi związanymi z reorganizacjami łańcucha
- Optymalizować pod kątem kosztownego obliczenia na łańcuchu
Programowanie oparte na intencjach abstrahuje wiele z tych problemów. Deweloperzy definiują języki intencji – słownictwo pragnień, które rozumieją ich aplikacje. Podstawowa infrastruktura zajmuje się szczegółami wykonania. Zamiast pisać oddzielne implementacje dla każdego łańcucha, aplikacje stają się przenośne w sposób domyślny.
To przypomina wcześniejsze przemiany w rozwoju oprogramowania. Deweloperzy kiedyś ręcznie zarządzali przydzielaniem pamięci; teraz zarządzają nimi kolektory śmieci. Deweloperzy kiedyś pisali kod specyficzny dla platformy; teraz frameworki zapewniają abstrakcje międzyplatformowe. Projektowanie oparte na intencjach wprowadza podobną abstrakcję do rozwoju blockchaina.
Przejście nie nastąpi z dnia na dzień. Istniejące smart kontrakty reprezentują znaczące inwestycje i efekty sieciowe. Muszą istnieć ścieżki migracji, aby obecne aplikacje stopniowo włączały interakcje oparte na intencjach. Hybrydowe architektury prawdopodobnie zdominują okres przejściowy, z warstwami intencji otaczającymi tradycyjne systemy transakcyjne.
Co zmienia się dla infrastruktury
Warstwa infrastruktury przesuwa się z łańcuchów konkurujących o aplikacje na sieci solwerów konkurujące o przepływ zleceń. Łańcuchy stają się warstwami rozliczeniowymi, a nie środowiskami wykonawczymi. Wartościowa przestrzeń przemieszcza się w górę stosu do orkiestracji intencji i sieci solwerów.
Ten podział wartości i władzy ma znaczące implikacje. Poszukiwacze MEV mogą przekształcić się w solwerów, używając podobnych umiejętności, ale w kontekście tworzenia wartości, a nie wyciągania wartości. Dostawcy płynności mogą działać inaczej, zapewniając płynność w czasie rzeczywistym, a nie parkując kapitał w pulach. Rola walidatorów staje się weryfikacją wypełniania intencji, a nie zamawianiem transakcji.
Pojawiają się nowe potrzeby infrastrukturalne: sieci plotkarskie intencji, systemy reputacji solwerów, silniki zaspokajania ograniczeń, protokoły rozliczeń międzyłańcuchowych. Ekosystem wymaga standardów do wyrażania intencji, umożliwiających różnym systemom współdziałanie. Bez standardów przestrzeń ryzykuje fragmentację na niekompatybilne silosy intencji.
Co może się nie udać? Ryzyka i kompromisy
Podobnie jak każda zmiana architektoniczna, projektowanie oparte na intencjach wprowadza nowe punkty ataku, ryzyka centralizacji i niezamierzone konsekwencje obok swoich korzyści.
Centralizacja solwerów
Być może największym ryzykiem jest centralizacja sieci solwerów. Prowadzenie konkurencyjnej infrastruktury solwerów wymaga zaawansowanych możliwości technicznych i znacznego kapitału. Solwerzy muszą utrzymywać zasoby na wielu łańcuchach, prowadzić skomplikowane algorytmy optymalizacji, zarządzać kosztami gazu i reagować z minimalnym opóźnieniem.
Te wymagania tworzą bariery wejścia. Jeśli tylko garstka podmiotów może skutecznie rozwiązywać intencje, system wprowadza na nowo centralizację pod nową nazwą. Kilku dominujących solwerów mogłoby współpracować, oferując nieoptymalne wykonanie, wyciągając wartość podobnie jak boty MEV wydobywają tradycyjne systemy. Użytkownicy zyskują uproszczone interfejsy, ale tracą decentralizację, która sprawiła, że blockchain był pociągający.
Niektóre protokoły początkowo używają sieci solwerów z uprawnieniami, wymagając białych list, aby uczestniczyć. To zapewnia jakość wykonania, ale stoi w sprzeczności z etosem bez pozwolenia Web3. Wyzwanie polega na zaprojektowaniu mechanizmów, które utrzymują jakość przy jednoczesnym umożliwieniu otwartego uczestnictwa.
Systemy reputacji, wymagania dotyczące stawki i mechanizmy karania mogą łagodzić te ryzyka. Solwerzy mogliby wpłacać znaczące kaucje, które zostałyby uszczuplone w przypadku wykrycia nadużyć. Użytkownicy mogliby monitorować publicznie wydajność solwerów i kierować intencje do rzetelnych operatorów. Ale te mechanizmy dodają złożoności i mogą nie w pełni rozwiązać problem centralizacji.
Problemy z prywatnością
Wyrażenie intencji publicznie tworzy ryzyko wycieku informacji. Transmitowane, że chcesz handlować dużymi kwotami, ujawnia twoją strategię, potencjalnie umożliwiając solwerom lub obserwatorom wyprzedzanie na poziomie intencji, a nie transakcji. Chociaż intencje zapewniają pewną ochronę poprzez konkurencyjne rozwiązywanie, nie eliminują całkowicie asymetrii informacyjnej.
SUAVE adresuje to, korzystając z zaufanych środowisk wykonawczych, ale te wprowadzają założenia dotyczące bezpieczeństwa związane z Intel SGX i podobnym sprzętem. Podejścia kryptograficzne, takie jak dowody zerowej wiedzy, oferują silniejsze gwarancje prywatności, ale wiążą się z znacznym obciążeniem obliczeniowym.
Przestrzeń projektowa wiąże się z trudnymi kompromisami. Solwerzy muszą mieć informacje, aby zapewnić optymalne wykonanie, ale zbyt wiele informacji umożliwia eksploatację. Znalezienie właściwej równowagi pozostaje otwartym problemem badawczym, bez jasnego zwycięskiego rozwiązania na razie.
Złożoność implementacji i opóźnienia
Budowanie systemów opartych na intencjach wiąże się z dużą złożonością techniczną. Efektywne dopasowywanie intencji wśród potencjalnie milionów użytkowników wymaga zaawansowanych algorytmów. Rozliczenia międzyłańcuchowe wprowadzają wyzwania koordynacyjne i opóźnienia. Zapewnienie atomowego wykonania, gdy zaangażowane są wiele łańcuchów, wymaga starannego projektowania protokołów.
Te złożoności mogą wprowadzać tryby awaryjne. Co się dzieje, gdy optymalne rozwiązanie zajmuje więcej czasu niż użytkownicy są w stanie zaakceptować? Jak systemy radzą sobie z częściowym wypełnieniem?Co mają zrobić użytkownicy, gdy intencje wygasają niewypełnione? Tradycyjne systemy transakcyjne zapewniają przewidywalne wyniki; systemy oparte na intencjach dodają niepewność co do tego, czy i jak nastąpi realizacja.
Wyzwania standardyzacyjne pogłębiają te techniczne przeszkody. Bez wspólnych formatów wyrażania intencji, różne systemy nie mogą współdziałać. Jednak przedwczesna standardyzacja może zacementować nieoptymalne rozwiązania. Ekosystem musi znaleźć równowagę między szybkimi działaniami a budowaniem solidnych fundamentów.
Dziedzictwo i migracja inteligentnych kontraktów
Istniejący ekosystem Web3 zawiera miliardy zamkniętych wartości w inteligentnych kontraktach opartych na modelach transakcyjnych. Tych kontraktów nie można po prostu przepisac z dnia na dzień. Muszą istnieć ścieżki migracji do stopniowego przyjęcia projektów skoncentrowanych na intencjach.
Hybrydowe architektury, w których warstwy intencji otaczają istniejące kontrakty, stanowią jedną z opcji, ale dodają złożoność. Programiści muszą nauczyć się nowych paradygmatów, jednocześnie utrzymując starsze systemy. Użytkownicy mogą mieć wątpliwości, które aplikacje obsługują, które modele interakcji. Okres przejściowy tworzy fragmentację, a nie jedność.
Edukacja dla programistów stanowi kolejne wyzwanie. Zmiana modelu mentalnego z programowania imperatywnego transakcyjnego na deklaratywne wyrażanie intencji jest znacząca. Aktualni programiści blockchain mają głęboką wiedzę w konkretnych językach i wzorcach, przekwalifikowanie zajmuje czas. Uniwersytety i bootcampy niedawno zaczęły uczyć Solidity; intencyjne programowanie dodaje nową krzywą nauki.
Odpowiedzialność i możliwość dochodzenia roszczeń
Systemy oparte na transakcjach zapewniają jasną odpowiedzialność. Jeśli twoja transakcja nie powiedzie się lub zachowuje się nieprzewidywalnie, możesz przeanalizować dokładną sekwencję operacji. Systemy oparte na intencjach abstrahują wykonanie, co utrudnia zrozumienie, co poszło nie tak, gdy wyniki nie odpowiadają oczekiwaniom.
Kto odpowiada, gdy solver dostarcza nieoptymalne wykonanie? Co mogą zrobić użytkownicy? Jak mogą udowodnić, że solver działał złośliwie, zamiast popełnić uczciwy błąd? Te pytania nie mają jasnych odpowiedzi w wielu obecnych projektach. Budowanie ram odpowiedzialności dla systemów opartych na intencjach pozostaje kluczowe dla ochrony użytkowników.
Lista kontrolna przed premierą tokenów dla projektów opartych na intencjach
Zespoły przygotowujące się do wprowadzenia tokenów w systemach opartych na intencjach mają unikalne rozważania, które wykraczają poza typowe przygotowania do wprowadzenia tokenów. Te projekty muszą dostosować tokenomię do dynamiki sieci solverów i mechanizmów kojarzenia intencji.
Definiowanie jasnego języka intencji i protokołów
Udane projekty oparte na intencjach wymagają niejednoznacznych standardów wyrażania intencji. Zespoły powinny:
Dokumentować schematy intencji szczegółowo: Dokładnie określić, jakie typy intencji wspiera system, jak użytkownicy wyrażają ograniczenia, jakie parametry są wymagane, a jakie opcjonalne. Języki intencji muszą być na tyle wyraziste, aby uchwycić pragnienia użytkowników, jednocześnie pozostając analizowalne przez sieci solverów.
Dostarczać SDK i narzędzia dla programistów: Budowanie aplikacji w systemach opartych na intencjach wymaga innych narzędzi niż w przypadku rozwoju transakcyjnego. Jasna dokumentacja, przykłady kodu i ramy testowe obniżają bariery przyjęcia.
Uwzględniaj przyszłą możliwość rozbudowy: Języki intencji powinny wspierać ewolucję. Pojawią się nowe typy intencji; standard powinien im to umożliwiać bez łamania istniejących implementacji. Schematy wersjonowania i polityki wycofywania są kluczowe.
Buduj lub współpracuj nad infrastrukturą solverów
Sieci solverów reprezentują kręgosłup wykonawczy systemów oparte na intencjach. Projekty tokenowe muszą zapewnić solidną zdolność rozwiązywania:
Uruchomienie początkowego udziału solverów: Uruchomienie wymaga wystarczającej liczby solverów, aby zapewnić konkurencyjne wykonanie. Zespoły mogą potrzebować uruchomić początkowe solvery samodzielnie, zapewnić subsydia dla wczesnych uczestników lub współpracować z istniejącymi operatorami solverów z innych protokołów.
Projektuj mechanizmy motywacji solverów ostrożnie: Solvery potrzebują wynagrodzenia, które pokrywa koszty, zachowując jednocześnie motywację do osiągania optymalnych wyników dla użytkowników. Ekonomia tokenów powinna nagradzać dobre zachowanie solverów - dostarczanie nadwyżki użytkownikom - jednocześnie karać lub wykluczać złych aktorów.
Unikaj monopoli solverów poprzez projektowanie: Istnieje wiele strategii promujących decentralizację solverów. Obniżaj bariery wejścia, minimalizując wymagania kapitałowe. Wprowadź systemy reputacji, które pozwalają nowym solverom na stopniowe budowanie wiarygodności. Rozważ modele delegowania rozwiązania, gdzie solvery specjalizują się zamiast wymagać, aby każdy radził sobie ze wszystkim.
Planuj koordynację solverów między łańcuchami: Jeśli protokół obejmuje intencje między łańcuchami, solvery potrzebują mechanizmów do współpracy między domenami. Określ, jak następuje rozliczenie, kto ponosi koszty mostkowania oraz jak rozwiązywane są spory.
Audytowanie logiki dopasowywania intencji-solverów
Rdzeniem każdego systemu opartego na intencjach jest to, jak intencje są dopasowywane do zdolności solverów. Przed wprowadzeniem tokenów:
Przeprowadź gruntowne audyty bezpieczeństwa: Logika dopasowywania intencji musi być niezawodna. Błędy mogą umożliwić solverom nieuczciwe wyciąganie wartości lub pozostawianie intencji niewypełnionych. Zatrudnij wiele firm audytorskich z doświadczeniem w projektowaniu mechanizmów, nie tylko w bezpieczeństwie inteligentnych kontraktów.
Testowanie odporności algorytmów dopasowywania: Symuluj scenariusze o wysokim obciążeniu. Co się dzieje, gdy tysiące intencji przybywa jednocześnie? Jak system degraduje się łagodnie przy dużym obciążeniu? Gdzie są wąskie gardła?
Sprawdź kompatybilność motywacyjną: Teoria gier ma ogromne znaczenie. Upewnij się, że solvery nie mogą czerpać zysków z odstępstw od uczciwego zachowania. Sprawdź, czy równowagi Nasha są zgodne z pożądanymi wynikami. Rozważ wektory ataku, w których współdziałające solvery mogą wykorzystywać użytkowników.
Priorytetyzuj testowanie doświadczenia użytkowników
Celem projektowania opartego na intencjach jest poprawa doświadczeń użytkowników. Zatwierdź to przed premierą:
Testuj z użytkownikami nietechnicznymi: Umieść interfejs przed osobami nieznającymi złożoności blockchain. Czy potrafią zrozumieć, co oznaczają intencje? Czy ufają systemowi, aby działał zgodnie z ich zamiarem? Gdzie się gubią?
Porównaj z tradycyjnymi alternatywami: Porównaj doświadczenie oparte na intencjach z równoważnikami transakcyjnymi. Czy to naprawdę prostsze? Czy wyniki są konsekwentnie lepsze? Dokumentuj konkretne usprawnienia ilościowo.
Zaprojektuj jasne mechanizmy informacji zwrotnej: Użytkownicy muszą rozumieć, co się dzieje z ich intencjami. Zapewniaj aktualizacje statusu: intencja otrzymana, solvery rywalizują, proponowane wykonanie, potwierdzone rozliczenie. Niejasna informacja zwrotna rodzi brak zaufania.
Przygotuj się na przypadki graniczne: Co widzą użytkownicy, gdy intencje nie mogą być spełnione? Jak mogą modyfikować lub anulować intencje? Co się dzieje w trakcie przeciążenia sieci? Dokładnie dopracuj te doświadczenia.
Ustanawiaj ścieżki zarządzania i decentralizacji
Zarządzanie oparte na tokenach powinno być zgodne z zasadami skoncentrowanymi na intencjach:
Definicja mechanizmów ulepszania: Protokoły intencji będą się rozwijać. Ustanawiaj wyraźne procesy proponowania, testowania i wdrażania zmian. Równoważ szybkie iteracje z stabilnością, której wymaga sieć solverów.
Planowane uczestnictwo solverów w zarządzaniu: Czy solvery powinny mieć specjalne prawa zarządzania? Jak protokół zapobiega manipulacjom przez kartel solverów? Rozważ, czy udział solverów wymaga posiadania tokenów i jakie to niesie ryzyko centralizacji.
Plan postępującej decentralizacji: Większość projektów uruchamia się z pewnymi scentralizowanymi komponentami z pragmatycznych powodów. Dokumentuj ścieżkę do pełnej decentralizacji. Jakie kamienie milowe oznaczają przejście? Co wyzwala zmiany w kontrolach?
Przejrzystość w ekonomii tokenów: Użytkownicy i solvery potrzebują zaufania do ekonomii tokenów. Publikuj jasną dokumentację dotyczącą emisji, nabywania, wykorzystania skarbca i mechanizmów akumulacji wartości. Unikaj niespodzianek, które mogą podważyć zaufanie.
Zapewnienie kompatybilności między protokołami
Ekosystemy oparte na intencjach korzystają z efektów sieciowych. Izolowanie twojego protokołu ogranicza wartość:
Wspieraj wschodzące standardy intencji: Angażuj się w rozwój standardów intencji między łańcuchami. Implementuj proponowane ERC związane z wyrażaniem intencji. Spraw, aby integracja z innymi protokołami była prosta.
Buduj modułową architekturę: Unikaj zamknięcia u dostawcy, zachowując składniki rozdzielne. Inne projekty powinny mieć możliwość integracji z twoją siecią solverów lub dopasowywaniem intencji, nie przyjmując całego twojego stosu.
Partneruj z komplementarnymi protokołami: Ekosystemy intencji obejmują wyspecjalizowanych dostawców – niektórzy koncentrują się na rozliczeniach między łańcuchami, inni na określonych typach aktywów, jeszcze inni na prywatności. Strategiczne partnerstwa tworzą więcej wartości niż izolowany rozwój.
Zachowaj neutralność łańcucha: Unikaj faworyzowania konkretnych Layer 1 czy Layer 2, chyba że tego wymaga twój przypadek użycia. Siła projektowania opartego na intencjach wynika z abstrakcji różnic łańcuchowych; sztuczne ograniczenia zmniejszają atrakcyjność.
Jak może wyglądać przyszłość
Architektury oparte na intencjach mogą radykalnie przekształcić Web3, jeśli zostaną powszechnie przyjęte. Ekstrapolacja obecnych trendów sugeruje kilka możliwych przyszłości.
Poza tradingiem: Intencje w centrum wszystkiego
Choć wczesne implementacje koncentrują się na handlu DeFi, paradygmat wykracza daleko poza to. Aplikacje gamingowe mogą używać intencji do zarządzania zasobami w grze, pozwalając graczom na określanie pożądanych sprzętów lub ścieżek postępu bez potrzeby zrozumienia mechaniki blockchain. Koordynacja łańcucha dostaw mogłaby wyrażać intencje logistyczne: „dostarcz tę...Content: materiały do tej lokalizacji na ten dzień z dowodem autentyczności."
Mechanizmy koordynacji społecznej mogą opierać się na intencjach. DAO mogłyby wyrażać zbiorowe pragnienia – fundować te dobra publiczne, osiągać te rezultaty – a sieci rozwiązywaczy mogłyby identyfikować optymalne alokacje zasobów. Kwadratowe finansowanie, retroaktywne finansowanie dóbr publicznych i inne projekty mechanizmów stają się bardziej praktyczne gdy warstwy intencji radzą sobie z złożonością wykonania.
Optymalizacja zysków między łańcuchami mogłaby stać się w pełni zautomatyzowana. Użytkownicy wyrażają tolerancję ryzyka i oczekiwania dotyczące zwrotów; rozwiązywacze dynamicznie równoważą w różnych protokołach i łańcuchach, aby maksymalizować wyniki. Mentalne obciążenie związane z aktywnym zarządzaniem pozycjami DeFi zanika.
Transformacja projektowania giełd
Aktualne projekty DEX mogą być elementem przejściowym a nie stanem końcowym. Jeśli dopasowywanie intencji stanie się wystarczająco wydajne, oddzielne interfejsy wymiany mogą okazać się niepotrzebne. Portfele same mogłyby stać się interfejsami intencji, z rozwiązywaczami dostarczającymi płynność w odpowiednim czasie, a nie przez zawsze aktywne pule płynności.
Ta transformacja może znacząco poprawić efektywność kapitałową. Zamiast miliardów zablokowanych w pulach AMM z niskimi zwrotami, profesjonalni animatorzy rynku dynamicznie rozmieszczają kapitał. Użytkownicy uzyskują lepsze ceny; dostawcy płynności zarabiają wyższe zwroty. Pośrednicy dostarczający wartości – zaawansowani rozwiązywacze – uzyskują odpowiednie wynagrodzenie, zamiast pasywnego kapitału, który zdobywa większość nagród.
Agregatory mogą ewoluować w meta-rozwiązywacze, koordynując pomiędzy wyspecjalizowanymi sieciami rozwiązywaczy. Zamiast bezpośrednio agregować źródła płynności DEX, agregują zdolności rozwiązywaczy, przekierowując intencje do dowolnej sieci, która najlepiej je wykona dla określonych typów intencji.
Przesunięcia władzy: od łańcuchów do rozwiązywaczy
Miejsce wartości i kontroli może przesunąć się z łańcuchów bloków Layer 1 na warstwy orkiestracji intencji. Jeśli użytkownicy wchodzą w interakcje głównie przez interfejsy intencji, podstawowy łańcuch rozliczeniowy ma mniejsze znaczenie. Rozwiązywacze wybierają miejsca wykonania; użytkowników interesują tylko wyniki.
To przesunięcie może zmniejszyć plemienność i konkurencję między łańcuchami. Jeśli Ethereum, Solana i inne łańcuchy służą głównie jako warstwy rozliczeniowe dla sieci intencji, ich różnicowanie staje się techniczne (szybkość, koszt, bezpieczeństwo) zamiast kulturowe. Aplikacje stają się naprawdę agnostyczne względem łańcucha.
Jednak to może również skoncentrować władzę w sieciach rozwiązywaczy. Jeśli kilku operatorów rozwiązywaczy zdominuje, to oni decydują, które łańcuchy są używane, które aplikacje odnoszą sukces, a jak przepływają wartości. Decentralizacja, którą obiecywały blockchainy, może zostać podważona przez scentralizowaną infrastrukturę rozwiązywania. Zapobieganie temu wynikowi wymaga czujnej uwagi na projektowanie sieci rozwiązywania.
Ewolucja rozwoju inteligentnych kontraktów
Developerzy inteligentnych kontraktów mogą zmienić swoje podejście z pisania logiki wykonania na definiowanie języków intencji i warunków ważności. Zamiast programowania "jeśli stanie się X, zrób Y," programują "te wyniki są ważne, wszystko inne jest nieważne."
Ta transformacja odzwierciedla inne zmiany w paradygmatach programowania. Programowanie deklaratywne już dominuje w wielu dziedzinach – SQL dla baz danych, CSS dla stylizacji, React dla interfejsów użytkownika. Rozwój blockchainów zorientowany na intencje rozszerza podejścia deklaratywne na koordynację na łańcuchu.
Umiejętności cenione u developerów mogą się zmienić. Głęboka wiedza na temat konkretnych kodów operacyjnych VM staje się mniej kluczowa; zrozumienie projektowania mechanizmów, teorii gier i satysfakcji ograniczeń staje się bardziej istotne. Przejście będziena korzystać z developerów, którzy myślą o resultatach i zachętach zamiast o szczegółach implementacji.
Implikeacje regulacyjne
Systemy oparte na intencjach mogą skomplikować nadzór regulacyjny. Gdy użytkownicy wyrażają wyniki, a rozwiązywacze zajmują się wykonaniem, kto odpowiada za zgodność? Jeśli rozwiązywacz ułatwia niezamierzone naruszenie regulacji, spełniając technicznie ważną intencję, gdzie leży odpowiedzialność?
Z drugiej strony architektury intencji mogą umożliwić lepszą zgodność. Intencje mogą obejmować ograniczenia regulacyjne, które muszą spełnić rozwiązywacze. Wyznaczenie geograficzne, wymagania KYC, limity transakcji – wszystko to można wyrazić jako ograniczenia intencji. Rozwiązywacze naruszający te zasady tracą reputację i obligacje, tworząc rynkowo napędzaną zgodność.
Wynik zależy od tego, jak projekty projektują odpowiedzialność. Systemy, które czynią weryfikację zgodności prostą przy jednoczesnym zachowaniu prywatności użytkowników, mogą spełniać zarówno potrzeby regulacyjne, jak i wartości Web3. Te, które pozwalają na arbitraż regulacyjny przez nieprzejrzyste sieci rozwiązywania, prawdopodobnie spotkają się z represjami.
Ostateczne przemyślenia
Design zorientowany na intencje reprezentuje fundamentalne wyobrażenie tego, jak ludzie wchodzą w interakcję z systemami blockchain. Gdzie inteligentne kontrakty umożliwiły programowalną rozliczalność, architektury zorientowane na intencje obiecują programowalne intencje – użytkownicy deklarujący, co chcą, zamiast jak to osiągnąć.
Korzyści są przekonujące: dramatycznie uproszczone doświadczenie użytkownika, ochrona przed eksploatacją MEV, płynna koordynacja między łańcuchami i zwiększenie efektywności kapitałowej. Wczesne implementacje, takie jak CoW Protocol, demonstrują, że te zalety można zrealizować już dziś, a nie tylko w spekulacyjnych przyszłościach. Projekty takie jak Anoma i SUAVE budują infrastrukturę, która może uczynić interakcję zorientowaną na intencje domyślną we wszystkich Web3.
Jednak ryzyka wymagają uważnej uwagi. Centralizacja rozwiązywania mogłaby odtworzyć koncentrację władzy, którą blockchainy miały wyeliminować. Wyzwania związane z prywatnością pozostają nierozwiązane. Złożoność implementacji może ograniczyć przyjęcie. Przejście z systemów opartych na transakcjach będzie stopniowe i skomplikowane.
Dla użytkowników zrozumienie tego przesunięcia ma znaczenie, ponieważ będzie kształtować, jak wchodzisz w interakcję z aplikacjami blockchain w nadchodzących latach. Interfejsy oparte na intencjach prawdopodobnie staną się normą, abstrahując złożoność, ale także zaciemniając szczegóły wykonania. Wiedz, czego ufasz, gdy podpisujesz intencje, a nie transakcje.
Dla developerów design zorientowany na intencje oferuje możliwość budowania aplikacji, które wcześniej były niepraktyczne. Ale wymaga to nauki nowych paradygmatów i akceptacji, że Twój kod nie będzie się bezpośrednio wykonywał – zrobią to sieci rozwiązywaczy. Rozważ, czy ten model pasuje do potrzeb twojej aplikacji.
Dla zespołów tokenów w tej przestrzeni lista kontrolna podana wcześniej podkreśla aspekty, które należy uwzględnić poza typowymi launchami tokenów. Protokoły oparte na intencjach odnoszą sukces lub porażkę w oparciu o zdrowie sieci rozwiązywania, poprawność projektu mechanizmu i jakość doświadczenia użytkownika. Uzyskaj te podstawy, zanim skupisz się na cenie tokena.
Przejście na architektury zorientowane na intencje nie nastąpi z dnia na dzień i prawdopodobnie nie będzie absolutne. Przez lata dominować będą systemy hybrydowe. Ale kierunek wydaje się jasny: Web3 musi znieść złożoność, jeśli ma nadzieję osiągnąć masową adopcję. Design zorientowany na intencje zapewnia drogę naprzód, wymieniając część przejrzystości na ogromne poprawy w użyteczności.
Czy ta transformacja ostatecznie spełni swoje obietnice, zależy od tego, jak dobrze ekosystem poradzi sobie z kompromisami. Czy sieci rozwiązywania mogą pozostać zdecentralizowane? Czy prywatność może zostać zachowana, umożliwiając jednocześnie optymalne wykonanie? Czy mogą powstać standardy, które umożliwią interoperacyjność bez tłumienia innowacji?
Odpowiedzi na te pytania będą decydować o tym, czy design zorientowany na intencje stanie się dominującą architekturą dla Web3, czy pozostanie niszowym podejściem do konkretnych zastosowań. Pewne jest, że rozmowa przeszła od "czy" do "jak" – paradygmat jest teraz budowany, z miliardami kapitału i znaczną uwagą developerów zaangażowaną w to.
Dla każdego, kto uczestniczy w Web3 – jako użytkownik, developer, inwestor czy badacz – zrozumienie architektur zorientowanych na intencje przeszło z opcjonalnego na niezbędne. To nie jest odległa przyszłość, ale aktywnie rozwijająca się transformacja fundamentalnej architektury blockchain. Inteligentne kontrakty, które definiowały pierwszą rozdział Web3, ustępują miejsca warstwom intencji, które mogą definiować jego kolejny.
Zwracaj uwagę, eksperymentuj ostrożnie i rozpoznaj, że to, co wydaje się incrementalnym ulepszeniem UX, może być początkiem najbardziej znaczącej ewolucji architektury blockchain od czasu wprowadzenia przez Ethereum programowalnych rozliczeń. Przyszłość Web3 jest pisana teraz w językach intencji, sieciach rozwiązywaczy i decyzjach projektowych, które będą decydować, czy blockchain w końcu stanie się dostępny dla wszystkich, czy pozostanie domeną specjalistów technicznych.
Szansa jest ogromna. Stawki są równie wysokie.